Vlaanderen barst van de straffe koren en koorevenementen. In 2020 host Antwerpen zelfs de elfde editie van de World Choir Games, de grootste koorwedstrijd ter wereld. Een stevig cultuurbeleid met speciale aandacht voor de koorwereld kan dat alleen maar verder versterken. Welke steden en gemeenten geven het goede voorbeeld?
Het volledige stuk staat in de Stemband van maart 2019.
De Wildcard Animatie van het Vlaams Audiovisueel Fonds ging vorig jaar naar Lisa Foster voor haar KASK-afstudeerfilm ‘Heen en Weer‘, een animatiefilm over individuele ritmes die samengaan, botsen of helemaal niet met elkaar in contact komen. Lees hier het volledige interview!
Voor het nieuwe nummer van de Poëziekrant schreef ik een artikel over de uitreiking van de Gouden Poëziemedaille in Antwerpen. Dat is een prijs voor de beste dichtbundel voor kinderen. Alle genomineerde auteurs bleken – hoe kan het ook anders – slim, bescheiden en rotgetalenteerd.
Check dus zeker het werk van:
Illustrator Fatinha Ramos zette vier gedichten op kleurrijke posters.
Ik mocht de voorbije maanden een muziekles voor kleuters bijwonen, “voor het werk” naar de Zinneke Parade en met buggy en al naar een atelier in de Vaartkapoen waar enthousiaste vrouwen met plezier mijn baby vasthielden zodat ik foto’s kon maken van hun creaties. En toen had said baby al een dansshow achter de kiezen. Vier totaal verschillende dynamoPROJECTEN in Brussel, op poten gezet door enthousiaste leerkrachten en coaches die weten hoe ze anderen kunnen laten schitteren.
Omdat toekijken gemakkelijk is, probeer ik af en toe ook echt iets te doen voor Brussel. Zoals vrijwilliger zijn bij Toekomstatelier. Of vrijwillig artikels te schrijven OVER vrijwilligers in Brussel, all meta. Lees hier mijn eerste wapenfeit!
2015 was het jaar van Amy Schumer. De New Yorkse actrice speelde de hoofdrol in Trainwreck, een film die ze zelf schreef en die wereldwijd meer dan 140 miljoen dollar opbracht. Ze won een Emmy voor haar sketchprogramma Inside Amy Schumer, waarvan het vierde seizoen intussen is ingeblikt. En toen ze in Madison Square Garden het voorprogramma deed van Madonna, liet ze het publiek fijntjes weten dat ze binnenkort in diezelfde arena te bewonderen zou zijn als hoofdact, de eerste vrouwelijke stand-up comedian die dit tot nu toe voor elkaar kreeg.
We kunnen enkel raden hoe ze tussendoor de tijd vond om een boek te schrijven. The Girl with the Lower Back Tattoo heet het origineel, een verwijzing naar The Girl with the Dragon Tattoo, de verfilming van Stieg Larssons’ boek. In de introductie maakt ze meteen duidelijk dat het geen autobiografie is (“Dat schrijf ik wel als ik 90 ben”) en geen zelfhulpboek (“Ik ben een complete randdebiel en ik weet nergens iets van”). In 34 hoofdstukken deelt ze de moeilijkste, de meest vernederende en de meest euforische momenten van haar leven.
Lees verder op Charliemag.be
Voor CANON Cultuurcel maakte ik verslagen over vijf verschillende projecten, in vijf scholen in het Brusselse. In het schooljaar 2015-2016 gingen gemotiveerde leerkrachten aan de slag met hun leerlingen – gesteund door externe partnerorganisaties. Ze maakten podiumvoorstellingen, expo’s, videoreportages, maquettes, tekeningen en soundscapes en verkenden hun stad, hun roots en hun creativiteit.
Anderlecht was mijn eerste halte.
Vlaamse kranten en tijdschriften doen er al jaren beroep op: de vaste columnist. Een man/vrouw van de wereld die scherpe observaties of persoonlijke bedenkingen in een elegante tekst giet. Een buitenbeentje, op de rand van journalistiek en entertainment. Wij vroegen aan verschillende columnisten hoe zij het genre bekijken en wat zij er aan willen toevoegen.
In Vlaanderen vind ik journalist Koen Meulenaere een eenzaam hoogtepunt. Wat hij als enige durft, is scherp zijn voor iedereen. Als columnist moet je met je voeten vooruit durven te springen, en dat gebeurt veel te weinig. Je zit in geen enkel kamp en hoort nergens bij, in die zin moet je je durven veroordelen tot een soort eenzaamheid.
Gepubliceerd in Verzin, juli 2016
Iedereen kent de foto’s met blitse beugels, onmogelijke outfits of kwajongenssmoeltjes waarin je jezelf tien, twintig of dertig jaar later nog met moeite ontwaart. Het zijn herinneringen aan de zoekende fase, waarin je lijf plots een eigen wil kreeg en een mens op zoek moest naar zijn eigen stijl. Vier flashbacks.
Het was een idee van mijn moeder om mijn haar zo kort te knippen. Fido Dido achterna. Maar Marie van Roxette had haar haar ook zo en ik moet zeggen dat ik me er kiplekker bij voelde. Nu moet ik er hard om lachen, maar toen paste het wel bij me.
Gepubliceerd in De Standaard Magazine, 14 november 2015
Sofie Rycken 