Sofie Rycken

Zouden mensen die in de supermarkt geconfronteerd werden met zo goed als lege rekken – en die dus noodgedwongen hun mandje moesten vullen met wat er nog was – iets hebben aan de recepten uit ons IKEA-keukentje? De peuter toverde vandaag kiwi in de oven met mayonnaise op tafel, met een halve appel (ongeschild) in een koffietas als toetje. Doe er uw voordeel mee.

Deze middag maakte ik spontaan een filmpje toen we samen ‘IJsbeer, ijsbeer, wat hoor je daar?’ van Eric Carle lazen – een boek waar ze al lang gek op is. Plots is er tijd om wel tien boeken na elkaar te lezen. Enfin, eigenlijk is die tijd er niet, maar ik wil haar ook niet de hele dag afwimpelen en haar broer slaapt net even. Het is fijn, zo naast elkaar, ook voor mijn angstige geest. Ik post het filmpje in de whatsapp-groepen van onze twee families en stuur het ook naar de meters en de peters. Het is daar druk deze dagen. Terwijl ik haar Facetime-drang normaal gezien wat temper, ga ik er nu vaker op in. Oma of tante nog eens bellen? Waarom ook niet. Ik weet op voorhand dat ze de telefoon zo schuin gaat houden dat enkel haar frou en ons plafond zichtbaar zijn en dat er buiten een paar ‘ja’s’ en totale non sequiturs weinig conversatie zal volgen, maar dat is ok. Elk gesprekje doet deugd, want het betekent eigenlijk altijd ‘Wij denken aan jullie en hopen dat het allemaal goed komt’.

Ze ziet een treintje op de kast staan met haar naam. De eerste letter kent ze al een tijdje als ‘haar letter’ en die spot ze OVERAL, tot op verpakkingen toe. Ik spel de andere drie letters: errr, aaah en nnnnuh. Ze knikt en gaat ze ook af: ‘Shushi, sesshies en shniis’. Help. Ik heb Joey gebaard die Frans leert.

We spelen met playdoh – hartjesvormpjes, wormpjes (worstjes) en kaas met gaatjes in alle kleuren van de regenboog. En ze haalt ook haar dokterstas boven. ‘Mama is ziek?’ vraagt ze, en begint meteen te knikken. Volleerd. Ze haalt de speelgoedkassa uit de kast, die met het scannertje dat rood licht geeft, en bestraalt zorgvuldig mijn handen en voeten. Een soort hypermoderne UV-therapie, vermoed ik. Ze lijkt tevreden. Niet alleen met mijn gezondheid, maar in het algemeen. Ze lijkt het niet vreemd te vinden dat we met z’n allen in het langste weekend ooit verzeild zijn en dat we nergens meer samen naartoe gaan. Benieuwd hoe lang dat duurt.

Terwijl ik dit snel aan het schrijven ben – het is niet dat er geen echt werk op mij ligt te roepen nu de kindjes in bed liggen – loopt er een berichtje binnen. ‘Even zwaaien aan jullie raam?’ Vrienden uit de buurt, die nog een avondwandelingetje maken om hun hoofd wat te verluchten. We praten, vanuit ons raam, zoals we nog nooit eerder gedaan hebben. Het doet deugd om elkaar te zien en te horen, nu we elkaar niet meer vanzelf kruisen aan de deur van de crèche. Het doet deugd om deze mindfuckery in woorden te gieten.