Er komt weer meer Alleen Elvis blijft bestaan. En ik mocht persteksten schrijven over de gasten van dit najaar. Knappe namen, eigenzinnige figuren en dat tien weken op rij. Zeg nu zelf.
Sofie Rycken
Freelancejournaliste en copywriter
Maandelijks archief: september 2018
Voor lezen: Quentin Blake
Op 13 september is Roald Dahl jarig en dat wordt elk jaar gevierd. Een geniale schrijver, een intens figuur privé (de biografie “Storyteller” van Donald Sturrock is een aanrader). Voor mij zijn zijn boeken onlosmakelijk verbonden met de tekeningen van Quentin Blake. De onnavolgbare stijl van Blake – 85 intussen – is bedrieglijk simpel, een beetje piekerig. En toch zit er onmiskenbaar veel leven en emotie in zijn krabbels. Een oersterke observator, die niet verleerd is om voluit te tekenen. Kijk maar hoe onbevangen hij een Hornswoggler op papier tovert.
De mooiste quotes van Quentin Blake:
- ‘I do like children, but only as people. Not as if they’re a special category.’
- ‘I’ve always thought that the writer is the front end of the horse, as it were.’
- ‘If you draw, you find out things that perhaps you didn’t know. I’ve occasionally had to encourage people to do it…. You draw, and you think, I don’t draw very well, and that doesn’t look much like it, does it? But if you go away from what you’re drawing and look at it later, there will be something in there that you saw, you will have taken away something from what it is. I think a lot of young people get discouraged because they can’t draw photographic realism or whatever: drawing isn’t like that, it’s another language and you can talk it with different accents, so to speak.’ (Beluister hier het hele interview)
- ‘It’s scratchy and looks like it hasn’t been finished, but really its exactly what I intend.’
-
‘I draw every day – unless I’m being interviewed.’
- ‘They do tend to assume that because you do children’s books everything must be bland and optimistic. I mean, I’ve got a pretty strong line in optimism myself, but there are other things to life, aren’t there?’
- ‘When I draw a character, I try to make it defined – but not to close it up completely. It’s as if I’m a go-between between the writer and the reader.’
Volg Voor Lezen ook op Instagram!
Voor lezen: De Leeuw en het Vogeltje
Marianne Dubuc is een jonge (°1980) schrijfster en illustratrice uit Montreal. Ze schreef onder meer een reeks boeken over “Facteur Souris”, een muis met een postroute dus. Dat zijn leuke boeken met veel doorsnedes – mijn all time favorite soort prenten zijn door midden gesneden huizen en boten en fabrieken en ziekenhuizen, net volgestouwde poppenhuizen in 2D – en kleine visuele mopjes.
Maar haar prentenboek “Le lion et l’oiseau” is nog een ander paar mouwen. “De leeuw en het vogeltje” is een uitzonderlijk rustig prentenboek. Zo rustig dat er halverwege zelfs twee blanco pagina’s zitten. De zachte kleuren en de schaarse zinnen doen de rest: zonder dat je het goed en wel beseft, ga je trager ademen. Het verhaal is eenvoudig: een alleenstaande leeuw die graag tuiniert vindt op een dag een gewond vogeltje. Hij ontfermt zich over het diertje en ze brengen een lange, koude winter samen door (“Maar met twee is het best uit te houden”).
In de lente keert de zwerm van het vogeltje terug en volgt een hartverscheurend afscheid (“Ja ja, ik weet het wel”). En dan volgt het mooiste: een open einde. Het komt niet per se goed. Eén winter was misschien de enige winter.
Prettig pijnlijke poëzie. Van toepassing op liefde, maar ook op vriendschap (want boy, verandert er één en ander eens baby’s de scène betreden) en wellicht ook op het ouderschap. Een beetje een wrede grap, toch wel: je krijgt een wezentje in je armen dat je liever ziet dan eender wie en daarna volgt een levenslange, hemeltergende oefening in loslaten.
“Hoe warmer het nest, hoe verder je kan vliegen”, zegt mijn vader dan.
Volg Voor Lezen ook op Instagram!
Boe(k)
Kinderen krijgen blijft niet zonder gevolgen. Deze zomer zei ik enthousiast tegen een andere mama “Ah, jullie hebben ook de Koetje Boe Bal!” waarop ze mij informeerde dat het geloei dat ik net gehoord had gewoon van een koe kwam. Je weet wel. In de wei. Daar. Ze was zo vriendelijk om daarna met mij te blijven praten, maar je moet niet vragen hoe diep de “Boe boe boe, zegt de koe, speel met mij, dat maakt me vrolijk en blij” in al mijn cortexen gestuwd is de afgelopen maanden.
Heb je geen flauw idee wat een Koetje Boe Bal is, dan ben je waarschijnlijk ook iemand die nog veel echte boeken leest. Ik doe mijn best maar het is even geleden dat ik nog iets uitlas dat me van mijn sokken blies. Ik heb “Tonio” meer dan 400 bladzijden lang volgehouden, uit een soort “ik moet het goed vinden, want volgens de flaptekst vond iedereen het waanzinnig en monumentaal en aangrijpend en het IS ook wel triest”-verplichting, maar het staat sinds vandaag terug in de bib. Ik voelde het niet. In plaats van in het verhaal te worden gezogen duwden veel passages me net weg. Ik zat heel dicht bij een intense man die ik eigenlijk…niet wilde leren kennen. En laten we een koe een koe noemen, dat heb ik in mijn single days vaak genoeg gedaan, ha! Exit hedendaagse klassieker dus.
“De Acht Bergen” en “Buzz Aldrin” heb ik zonder enige moeite uitgelezen, maar mijn adem stokte er niet van. Voorlopig heb ik enkel bij “Lente” van Karl Ove Knausgard al hele paragrafen willen herlezen en zorgvuldig proeven, niet toevallig omdat het over het dagelijks leven met een baby van 3 maanden gaat en ik toen dagelijks met een baby van drie maanden leefde. Misschien lees ik tegenwoordig te gefragmenteerd om echt diep in een verhaal te duiken – en werkte Knausgard omdat hij korte vignetjes schrijft. Al ben ik “Educated” van Tara Westover – die opgroeide in een geïsoleerd en behoorlijk dysfunctioneel gezin in Idaho – nu toch in grote happen aan het opslokken.
Gelukkig zijn daar ook: kinderboeken! Voorlezen wordt steeds leuker – tot een paar maanden geleden voelde het redelijk pointless, maar nu onze dochter rustig mee naar elke pagina kijkt (en al eens iets aanwijst) in plaats van papier als een food group te beschouwen, heb ik er zelf ook meer lol in. Ik weet dat er al ettelijke sites en blogs en instagrams bestaan over kinder- en prentenboeken, maar de mooiste titels wil ik hier toch graag delen. Het is een genre waarin zoveel talent schittert, in België en ver daarbuiten. De illustraties zijn vaak onwaarschijnlijk mooi. En veel zeggen met weinig tekst, daar ben ik tegenwoordig geweldig voor te vinden.
Sofie Rycken 