Sofie Rycken

Marianne Dubuc is een jonge (°1980) schrijfster en illustratrice uit Montreal. Ze schreef onder meer een reeks boeken over “Facteur Souris”, een muis met een postroute dus. Dat zijn leuke boeken met veel doorsnedes – mijn all time favorite soort prenten zijn door midden gesneden huizen en boten en fabrieken en ziekenhuizen, net volgestouwde poppenhuizen in 2D – en kleine visuele mopjes.

Maar haar prentenboek “Le lion et l’oiseau” is nog een ander paar mouwen. “De leeuw en het vogeltje” is een uitzonderlijk rustig prentenboek. Zo rustig dat er halverwege zelfs twee blanco pagina’s zitten. De zachte kleuren en de schaarse zinnen doen de rest: zonder dat je het goed en wel beseft, ga je trager ademen. Het verhaal is eenvoudig: een alleenstaande leeuw die graag tuiniert vindt op een dag een gewond vogeltje. Hij ontfermt zich over het diertje en ze brengen een lange, koude winter samen door (“Maar met twee is het best uit te houden”).

In de lente keert de zwerm van het vogeltje terug en volgt een hartverscheurend afscheid (“Ja ja, ik weet het wel”). En dan volgt het mooiste: een open einde. Het komt niet per se goed. Eén winter was misschien de enige winter.

Prettig pijnlijke poëzie. Van toepassing op liefde, maar ook op vriendschap (want boy, verandert er één en ander eens baby’s de scène betreden) en wellicht ook op het ouderschap. Een beetje een wrede grap, toch wel: je krijgt een wezentje in je armen dat je liever ziet dan eender wie en daarna volgt een levenslange, hemeltergende oefening in loslaten.

“Hoe warmer het nest, hoe verder je kan vliegen”, zegt mijn vader dan.

Volg Voor Lezen ook op Instagram!