Kinderen krijgen blijft niet zonder gevolgen. Deze zomer zei ik enthousiast tegen een andere mama “Ah, jullie hebben ook de Koetje Boe Bal!” waarop ze mij informeerde dat het geloei dat ik net gehoord had gewoon van een koe kwam. Je weet wel. In de wei. Daar. Ze was zo vriendelijk om daarna met mij te blijven praten, maar je moet niet vragen hoe diep de “Boe boe boe, zegt de koe, speel met mij, dat maakt me vrolijk en blij” in al mijn cortexen gestuwd is de afgelopen maanden.
Heb je geen flauw idee wat een Koetje Boe Bal is, dan ben je waarschijnlijk ook iemand die nog veel echte boeken leest. Ik doe mijn best maar het is even geleden dat ik nog iets uitlas dat me van mijn sokken blies. Ik heb “Tonio” meer dan 400 bladzijden lang volgehouden, uit een soort “ik moet het goed vinden, want volgens de flaptekst vond iedereen het waanzinnig en monumentaal en aangrijpend en het IS ook wel triest”-verplichting, maar het staat sinds vandaag terug in de bib. Ik voelde het niet. In plaats van in het verhaal te worden gezogen duwden veel passages me net weg. Ik zat heel dicht bij een intense man die ik eigenlijk…niet wilde leren kennen. En laten we een koe een koe noemen, dat heb ik in mijn single days vaak genoeg gedaan, ha! Exit hedendaagse klassieker dus.
“De Acht Bergen” en “Buzz Aldrin” heb ik zonder enige moeite uitgelezen, maar mijn adem stokte er niet van. Voorlopig heb ik enkel bij “Lente” van Karl Ove Knausgard al hele paragrafen willen herlezen en zorgvuldig proeven, niet toevallig omdat het over het dagelijks leven met een baby van 3 maanden gaat en ik toen dagelijks met een baby van drie maanden leefde. Misschien lees ik tegenwoordig te gefragmenteerd om echt diep in een verhaal te duiken – en werkte Knausgard omdat hij korte vignetjes schrijft. Al ben ik “Educated” van Tara Westover – die opgroeide in een geïsoleerd en behoorlijk dysfunctioneel gezin in Idaho – nu toch in grote happen aan het opslokken.
Gelukkig zijn daar ook: kinderboeken! Voorlezen wordt steeds leuker – tot een paar maanden geleden voelde het redelijk pointless, maar nu onze dochter rustig mee naar elke pagina kijkt (en al eens iets aanwijst) in plaats van papier als een food group te beschouwen, heb ik er zelf ook meer lol in. Ik weet dat er al ettelijke sites en blogs en instagrams bestaan over kinder- en prentenboeken, maar de mooiste titels wil ik hier toch graag delen. Het is een genre waarin zoveel talent schittert, in België en ver daarbuiten. De illustraties zijn vaak onwaarschijnlijk mooi. En veel zeggen met weinig tekst, daar ben ik tegenwoordig geweldig voor te vinden.
Sofie Rycken 