Nu de crèche toe is voor de zomer, ben ik weer een hele poos Thuis Met Baby. Een beetje zoals toen ik met zwangerschapsverlof was, maar ook helemaal niet. Toen ik deze winter thuis was, regende het wel eens, om maar iets te zeggen.
Ik weet nog hoe stresserend ik het vond om met haar in de draagzak de bus op te stappen. Ik checkte om de 10 seconden of alles ok was met dat marmotje diep onder mijn winterjas en had er het raden naar wat er in haar omging. Meestal hield ze haar ogen gesloten. Nu begint ze al te stralen wanneer we in de gang staan omdat ze weet dat we op pad gaan. Een half jaar geleden vroeg ik me af wat ik haar aandeed, gewoon omdat ik even buiten wou komen. Nu kom ik buiten net om haar een plezier te doen en geniet ze van het avontuur, de zuurstof en het voorbijrollende landschap. Ik zwier zonder verpinken de buggy de roltrap op, iets dat me in januari nog hartkloppingen bezorgde. Ik ververs haar met één hand in zowat alle omstandigheden en ruimtes, hoe ongeschikt ook. Als ik iets belangrijk vergeten ben, improviseer ik een oplossing in plaats van in paniek snel naar huis te sprinten. Mijn mama-spieren zijn stilaan opgewarmd, of zo.
Onlangs zeiden vrienden die net een tweede kindje hadden gekregen dat ze, moest er een magische fast forward knop bestaan, dat eerste jaar gerust wilden skippen. Andere ouders bevestigden me sindsdien, ja, toch misschien het eerste half jaar wel. Die eerste maanden zijn magisch en intiem, maar een iets robuustere baby is toch ook een gerief. Ik ben niet meer panisch dat ze ziek wordt (ze gaat sinds mei naar de crèche, ziek is just the standard now) of ondervoed raakt. Ik ken haar. Ik weet waar ze van houdt. Ik hoor het verschil tussen huilen-om-de-honger en huilen-om-rechtop-te-willen-zitten en al die andere types. Ik kan voorspellen wanneer haar humeur gaat kantelen en ze uit vermoeidheid balorig gaat worden. Zij kent stilaan onze gewoontes. Ik kan haar geruststellen met een blik en zij mij ook.
Natuurlijk duiken er andere dingen op. Ze valt minder makkelijk en minder vaak in slaap. Ze eet nu echt eten, dat je moet klaarmaken en opwarmen en geven met een lepel en dat alle kanten uitvliegt. Ze komt overal aan en gooit graag dingen op de grond, waardoor een ideaal eetmoment in een dambordpatroon verloopt (persoon A eet, schuift bord weg en neemt daarna de baby over zodat persoon B ook rustig kan eten). Ze speelt desgewenst heel even alleen, maar heeft meteen in de gaten wanneer ze je aandacht kan opeisen. Het is allemaal iets voortdurender. Ik weet dat ik geen 3 uur met haar op een terrasje kan zitten. Dat ik niet rustig 25 verschillende boeken kan oppakken en doorbladeren. Ik merk welke mensen goed om kunnen met de omslachtigere omstandigheden en welke minder.
Alles ziet er dus een beetje anders uit deze zomer. Sommige dingen zijn veel duidelijker, anderen zijn nog nooit zo vaag geweest. Uit sommige hoeken is het oorverdovend stil, met andere mensen voel ik me net meer en dieper verbonden. Er zijn wat deuren toe, wat plannen die stof verzamelen. Maar ook meer momenten, meer mildheid, meer kleine rijkdom. Meer seizoenen.
Sofie Rycken 