Laatste avond in Salento. Deze morgen raakten we aan de praat met een Amerikaan die hier voor 6000$ een stuk land kocht en rustig zijn pensioen uitdoet en ik moet zeggen: I don’t blame him. Het is een dorpje uit de boekjes: huisjes in felle kleuren, palmbomen, een kerk op het dorpsplein en de mooiste straathonden ooit (helaas voor mij en gelukkig voor mensen die niet tuk zijn op loslopend wild zijn ze hoe dan ook niet geïnteresseerd in passanten.) Claxonneren als je iemand ziet lopen die je kent is hier elementaire beleefdheid, alles gebeurt “con mucho gusto” en ook wij zijn plots niños, chicos of zelfs amigos. Natuurlijk is het hier toeristisch: in elke straat zijn hostals, restaurantes en souvenirwinkels. Maar Salento valt nog helemaal aan de juiste kant van charmant. Weinig Engels, weinig WiFi, weinig opdringerig gedoe.
De eerste avond in onze hostel was best brutaal. Ik was vergeten hoe het was: het gebrek aan privacy, de “Where are you guys from? Where have you been so far?” ad infinitum, de urenlange hippie singalongs na het eten (inclusief Somewhere Over The Rainbow), dat ene zelfingenomen meisje dat hier al 2 weken vrijwilligerswerk doet en zichzelf nog net geen Spaanse naam heeft aangemeten, alles waar de introvert in mij diep van wegzinkt in mijn poncho (moest ik er één hebben). Maar eerlijk: sommige conversaties zijn wel ok, sommige tips echt bruikbaar en oordoppen lossen veel op. (Was ik als twintiger ook onuitstaanbaar overtuigd van mijn coole wereldwijsheid? Zo ja, sorry. Maar ik heb tenminste nooit Bob Marley gecoverd).
Ons plan om te paard de koffieplantages te bezoeken liep net niet fout af. Een toeristenpaard zoals ik het ken is 1. vaak een muilezel, 2. zo tam als wat, 3. de vaste nummer 5 of 6 in het rijtje. En je grootste werk is het ervan weerhouden om constant te eten. Niet zo bij onze paardenman Oscar. Volbloed paarden met veel temperament, geen helm en zo goed als geen begeleiding. Rivieren over, steile modderige paadjes op, forse galop, dwars door weides met stieren – het ging er allemaal wat te heftig aan toe, iets wat Oscar tevergeefs probeerde te verdoezelen door van onder zijn indrukwekkende snor zo’n 150 keer “spectacular!” uit te roepen. Dat was het ook wel, maar iets minder waanzin was mooi geweest.
Vandaag eigen benenwerk om de Valle del Cocora te doorkruisen. Langs weilanden, dense jungle vol lianen, over schamele bruggetjes & 7 miljoen kilometer bergop. Mijn kuiten wisten even niet waar ze het hadden, maar dankzij de aanmoediging van Simon en de peanut butter brownies in onze rugzak lukte het net. Een onwaarschijnlijk mooie plek, met kolibries, vol kaarsrechte bomen en zo groen als Jurassic Park.
Wat er morgen fysiek nog van me overblijft is moeilijk te voorspellen – maar in principe zitten we enkel in een busje naar Medellin. Geen tijd meer om het lokale circus te checken dus ik zal nooit weten of ze écht s werelds kleinste olifant hebben… Adelante!
Sofie Rycken 