De tandeloze taxi-chauffeur die ons naar het hotel bracht vroeg zo vaak opnieuw naar het adres (Calle 47 – verbaal gecommuniceerd, in print én op een stratenplan getoond. De straten tellen hier op dus 47 is echt all the information you need) dat het pure slapstick werd. Maar eens hij mee was, wees hij enthousiast waar de bank was, het casino en de centro commercial (dat was dan voor la mujer op de achterbank) en babbelden hij en Simon vrolijk over voetbal, het weer en het bezoek van de president van Argentinië – voor wie daar nog niet van overtuigd was: this dude can talk to anybody.
Welkom in het wespennestje Medellin. Twee en een half miljoen mensen, ooit de dodelijkste stad ter wereld. Het moordcijfer daalde sindsdien met 95% (…) en nu zit je beter hier dan in Detroit of Baltimore. Het is nog altijd geen poezelige plek – hallo meneer met het lijntje coke op zijn bankkaart en andere meneer met je “Skinhead and proud” t-shirt – maar hoeveel grootsteden zijn dat wel? De metro loopt prima, er zijn lekkere verse fruitsapjes te koop voor 50 cent, we botsten op een gratis ska-festival in El Poblado (en de lekkerste pizza ever – bij Café Zorba) en niemand heeft ons geld afgetroggeld.
Je voelt wel dat omgaan met buitenlandse toeristen niet voor iedereen een cadeau is of op z’n minst lastiger dan ze zouden willen. Maar ik kan me inbeelden dat het voor veel inwoners nog wennen is, die verbeterde
reputatie post-Escobar.
Even weg van de drukte? Yes please. De bekende kabelbaan tilt je boven de armste barrios – haastig gemetste huisjes met golfplaten daken, waar hier en daar kleren op liggen te drogen. Toch ga je traag genoeg om alle klank binnen te krijgen, van speelplaatsgejoel tot ratelende radio’s. Ga je nog wat verder, dan bungel je op een kwartier tot in Parque Arvi, meer dan 1700 hectaren bos. Vroeger voorbehouden voor de rijksten maar sinds 2009 een ecologisch paradijs waar le tout Medellin van mag proeven.
Over een paar uur zijn we Medell-out (sorry) – op naar het noorden!
Sofie Rycken 