Sofie Rycken

“Is ze er niet bij, ons lachebekje?”. Lang leve onze bakkerin. Een stralende vrouw met wit-blonde haren, een hippe bril en een kleindochter die een paar maanden ouder is dan Frances. Ik sta hier in mijn pyjamabroek en op mijn pantoffels. Dat is niet erg. Er zitten ocharme twee huizen tussen. Toen ik zo zwanger was dat ik mijn schoenen niet meer zelf kon aantrekken, stond ik hier ook nogal euhm, huiselijk. Dito voor de eerste weken post-partum. Ik wil maar zeggen: ze aanvaarden me hier zoals ik ben.

Ze wenst me een fijne moederdag. Ik blijf maar vergeten dat dat nu zondag is en vooral dat ik daar vanaf dit jaar ook “onder val”. Toen ik vorig jaar een bloemetje kreeg van mijn lieve nichtjes Janne en Kaat sloeg de schrik me even om het hart dat onze toen nog geheime zwangerschap op één of andere manier was uitgelekt. En toen ik deze week een cadeautje meekreeg op de crèche dacht ik dat het een soort welkomst-attentie was. De kinderverzorgster keek me een beetje meewarig aan: “Voor moederdag, he mama. Zondag pas openmaken!”. Ze zei ook dat Fran het zelf gemaakt had. Ik begin een beetje te vrezen voor wat er in dat rood papiertje zit, want het enige wat onze baby tot nu toe geproduceerd heeft… Ik zie het morgen wel. De kleindochter van de bakkerin heeft iets gemaakt met handafdrukjes – “Haar nageltjes zaten nog onder de rode verf!”. Mijn frank valt: toen we zagen dat Fran deze week een beetje goud op haar nageltjes had vroegen we ons al af hoe dat zat. Hadden ze manicure-dag gehouden voor de min 16 maanders? Duh. Knutseltijd. We hebben nog veel te leren over the Crèche Life.

Alsof ik nog niet verwend genoeg was met een gouden kunstobject kreeg ik dit weekend ook prachtige bloemen van mijn partner in kraam – voor de voorbije maanden. Het zit er op. Vanaf maandag gaat Frances echte, lange, volle dagen naar de crèche en ga ik echte, lange, volle dagen naar de Reyerslaan. Dat is geleden van 6 december. Een zee van tijd, maar wel één die ik moest navigeren met allerlei fysieke ongemakken en in het spoor van een wispelturige miniatuur-kapitein. Kaap de Goede Hoop, daar startten we elke dag. Er waren overvolle en lekker lege dagen. Voorspelbare, donkere, kant-en-klare, heldere en rumoerige dagen. En elke avond weet ik niet wie van ons twee blijer was om papa door de deur te zien komen, met kantoorverhalen, eten en een heel ander arsenaal knuffels, spelletjes en liedjes. Met die prikkelbaard waar haar vingertjes graag door woelen, die diepe stem en die perfecte slaap-arm. Ze kijkt gefascineerd toe hoe hij kookt (en stapt en eet en werkt en tv kijkt en ongeveer alles doet) en het is onduidelijk wie wie het vaakst doet lachen. Thick as thieves, deze twee. Ik heb het altijd wat pijnlijk gevonden als mannen zeiden dat “kinderen eigenlijk pas leuk worden vanaf twee jaar, als ze zo wat kunnen praten”. Voor mijn part mocht zwangerschapsverlof gerust gelijkmatiger verdeeld worden tussen Haar en Hem – met uitzondering van het borstenverhaal kunnen vaders alles doen wat nodig is, met net zo veel liefde en tederheid.

Vanaf maandag moeten we allebei wachten tot de vroege avond om haar uitgebreid te knuffelen en onze vragen op haar af te vuren. Na moederdag volgt “dag, moeder”. De glasheldere taak waar ik de voorbije maanden mijn dagen mee vulde komt nu in iemand anders z’n bakje. Ik was niet altijd even overtuigd van wat ik deed – en dat is een understatement – maar het was wel lekker duidelijk allemaal. Zij moest het warm genoeg hebben, veilig zijn, comfortabel, gevoed, proper, gelukkig. Gewoon dat. Al de rest kon wachten.

In december reden we stilletjes en bijzonder langzaam van het ziekenhuis naar huis toe, vol vragen. Als we nu op pad zijn – al iets zekerder van ons stuk – horen we vrolijk gefrazel van op de achterbank. Ons heerlijk meisje, dat elke dag nieuwe dingen kan en guitiger begint te kijken. “Ca pousse”, zoals ze hier zeggen. Wat hebben wij onvatbaar veel geluk dat ze erbij is.