Sofie Rycken

Toen ik een paar jaar geleden Een klein Leven doorworstelde op vakantie in Colombia vroeg Simon me op een bepaald moment wat ik in godsnaam aan het lezen was. Een boek dat ik regelmatig even aan de kant moest leggen. Dat mijn maag deed keren en mijn mond droog maakte. Dat me van slag bracht, terwijl ik op een zonnig strand zat met mijn lief. Beetje mentaal masochisme.

Een paar jaar later is er een T-shirt (hoeveel boeken kunnen dat zeggen?) en een uitverkochte theatervoorstelling . Mijn collega Vicky en ik zoeken koortsachtig naar tickets en vinden ze ook – achteraf bekeken een beetje ironisch: ik haal niet eens de helft.

Een kwartier voor de pauze krijg ik het lastig. Vlak voor mijn neus – we zitten op stoeltjes op de scène – wordt Ramsey/Jude vernederd, vernietigd, mentaal verbrijzeld. Ik weet dat het niet echt is en toch wil ik dat het stopt. Ik probeer me af te sluiten, even maar, tot de gruwel een tik wordt teruggeschakeld. Het volgende dat ik me herinner is dat een stevige man met een zwart t-shirt me de zaal uitdraagt en zachtjes op de grond legt. Ik hoor stemmen, het geritsel van een plastic zak over mijn mond. Ik voel een hand die over mijn haren streelt, scherpe tintelingen in mijn voeten en handen, kromgetrokken vingers die ik met de beste wil van de wereld niet kan ontspannen. Simon wordt gebeld. Ik weet niet meer hoe vaak ik al rustig heb uitgeademd. Het is pauze. Ik lig hier nog altijd. Ik wil me herpakken, maar raak nergens. Mijn beschermengel, de dokter die de zaal voor mij verliet, hakt de knoop door: “Ik denk dat we beter een ambulance laten komen. Het duurt te lang”.

Flauwvallen kende ik, hyperventileren is een ander beestje. Een verpletterend leeg gevoel dat zelfs na een baxter maar tergend langzaam wegzakt. Wat was dat? Was het gewoon, stom, een te warme zaal, een te lege maag? Een eenmalig dingetje? Zou het nog eens kunnen gebeuren? Moet ik hier iets mee?

Het houdt me, een paar dagen later, nog behoorlijk bezig. Ik lees minder dan ik normaal zou doen over de Amerikaanse opperrechter. Nu even niet. Misschien holt de alledaags apocalyps me meer uit dan ik besef. Bepaalde waarden en doelen, die ik altijd evident vond, worden openlijk en zelfs met trots vertrappeld. Mensen worden niet teruggefloten maar beloond voor hun gedrag. De planeet smeult en we kijken er naar. Ik zag hoe Jude/Ramsey zich amper kon verdedigen en dacht aan dat filmpje van BBC Africa over twee moeders met baby’s op hun rug gebonden die koelbloedig worden geëxecuteerd. Die voordien nog wat meppen krijgen van mannen in uniformen, alsof ze nog enige bedreiging vormen. Geen theater. En in die draaikolk hebben wij een nieuw meisje losgelaten dat we met elk jaar dat voorbijgaat minder goed gaan kunnen beschermen. Misschien niet zo raar dat ik minder goed tegen ontmenselijking kan nu ik zelf een mens heb gemaakt.

Anderzijds. Wat deed Vicky dat onzettend goed: hulp halen, Simon op de hoogte houden, mijn gedachten lezen. Wat was die zaalman lief, en die dokter uit Hoeilaart en de mensen van het ziekenhuis en onze vrienden. Wat een fijn weekend werd het uiteindelijk, met mijn twee families die ik zo graag zie, enthousiaste kindjes en doodbrave alpaca’s (jawel). Ik krijg lieve, bezorgde boodschappen. Onze baby is haar vrolijke zelve, frazelt en zwaait en legt elke dag een halve marathon af in de hoop ooit de kat te kunnen knuffelen. Ik houd deze week het leven maar even klein, denk ik.