Sofie Rycken

“Dat deed mijn mama ook!”. Samen naar het zuiden van Frankrijk rijden, dat is ook herinneringen ophalen aan hoe die ritten zo’n 25 jaar geleden verliepen. Met papa’s aan het stuur (behalve voor een stuk autostrade, zodat papa even zijn ogen kon sluiten), mama’s met wegenkaarten en een thermos koffie aan de voeten en kinderen die al eens op de hoedenplank mochten pitten. Opgenaaid (oud) en wagenziek (jong) landden we uiteindelijk in onooglijke dorpjes met namen langer dan hun hoofdstraat. En kon de pret echt beginnen.

In het Franse huis waar we net een week logeerden hingen links en rechts grote kaders met tientallen familiefoto’s, kris kras over elkaar. Dat typische late jaren 80, vroege jaren 90 sfeertje spatte er van af: weelderige kapsels, te grote t-shirts, overbelichte gezichten, alles een beetje flou. Ik ken dat soort foto’s uit al die fotoalbums die mijn moeder zorgvuldig samenstelde. Zomervakanties, skivakanties, geposeerde portretten. Eén specifieke jongen kwam keer op keer terug – als tiener, twintiger, op zijn trouwdag. Een heel deel van zijn leven hing daar, achter glas.

Tijdens de vakantie sta je er niet bij stil. Je bent bezig met niet smelten, met uitrekenen wanneer de baby in principe het volgende dutje in moet, met bussen zonnecrème en de tot waanzin drijvende muggenbeten op je benen. Je typt bestemmingen in op je GPS, bent alweer je zonnebril kwijt en telt na hoeveel zwemluiers er nog over zijn. Je gaat naar de winkel, eet een ijsje, drinkt wat extra glazen water tegen de hoofdpijn en luistert hoe je schoonbroer in geuren en kleuren een anekdote vertelt, terwijl hij olijfolie op wat tomaten sprenkelt. De kindjes pendelen tussen (reis)bed en zwembad, zetten natte voetjes op de keukenvloer en tateren de dag vol. Eens ze in bed liggen, is er tijd voor wijn, kaartspelletjes, boeken. Het is te warm om goed te slapen. Elke dag vloeit voorbij, met kleine besognes en beslissingen, alsof het niets is. Tot het moment dat je weer in de auto stapt om naar huis te rijden. En beseft dat het alles is.

Je kijkt rond, kijkt iedereen aan en je weet: deze weken zijn niet eindeloos, we maken dit geen honderd keer mee. Dit worden onze verhalen, onze albums, onze “haha, kijk eens, deze foto is hilarisch”, onze herinneringen. Klaar om te koesteren.