Omdat “oktober wijnmaand!” op dit moment pijnlijk weinig voor mij kan betekenen, heb ik een ander voorstel. Laten we oktober eens uitroepen tot pauzemaand. Niet stoppen, voornamelijk playen, maar af en toe pauze en zeker geen fast forward. In de eerste plaats voor Simon – die zich daar toch niks van aantrekt omdat hij alleen in de zetel blijft zitten als hij zich létterlijk kreupel heeft gelopen – die zich de voorbije maanden heel zwaar heeft belast. In plaats van na het werk aan zijn tweede leven te beginnen als schilder, elektricien of atleet hoop ik dat hij rust, uitgaat en nikst.
Pauzemaand, dus. Ik voeg de daad bij het woord door meteen een goed voornemen af te blazen. Want uiteraard zou ik toneel spelen dit jaar. Komaan. Eén avond per week repeteren, dat is echt geen big deal. Zeker als ik maandenlang thuis ben. En tegen mei, eens we echt gaan optreden, ben ik fysiek en mentaal helemaal de oude! Play play play! En toch hoorde ik het mezelf zeggen op de Eerste Grote Vergadering: “Misschien doe ik dit jaar beter wat ondersteunende dingen: promo, productie…?”. Mijn hart bloedde, mijn imaginaire maar daarom niet minder glamoureuze Hollywoodcarrière kreeg een zoveelste deuk en tegelijkertijd voelde ik mijn schouders ontspannen. Ik hoef geen twee of drie nachten op toneelweekend als de baby nog klein is. De maandagen waarop het me moeilijk gaat, hoef ik niet ’s avonds naar Leuven te bollen en weer terug – zonder schuldgevoel. Eventueel een kleine rol, als het stuk er om vraagt, we zien wel. Ik draag bij wat ik kan, wanneer ik kan.
Ook qua baby-prep moet ik mezelf intomen. Ik heb te laat zitten googelen en daardoor een nacht slecht geslapen, piekerend over welke spullen we nodig hebben, welke we op de geboortelijst kunnen zetten en welke we beter zelf kopen, welke nieuw, welke tweedehands, welke lenen, welke stelen want fucking hell dat kost toch wel wat allemaal en hoe moet je nu zo’n donsdeken combineren met een slaapzak, een laken, een inbakerdoek en een babynestje? Pointless, natuurlijk. HET IS NOG KEI LANG. En we krijgen heel wat spullen – er liggen nu al een hoop kleertjes klaar, met dank aan familie & vrienden, en er komt nog van alles bij. Begin november is nog prima op tijd om die lijst af te werken. En mijn schoonzus legt mij alles met eindeloos veel geduld uit, want zij weet wél waar een babynestje voor dient. Djeez. Slaap toch nu je nog kan, eindeloze dommerik.
Ik ben alvast begonnen met al mijn internetdata in september op te gebruiken, zodat ik nog een hele week analoog moet doorbrengen. De tijd gaat vanzelf trager. Mee daardoor speel ik met het idee om eindelijk eens aan die “30×30 Nature Challenge” te beginnen – een uitdaging om 30 dagen op rij minstens 30 minuten in de natuur door te brengen. Kwestie van een goede gewoonte te kweken die je daarna zo goed mogelijk volhoudt. Om het allemaal wat haalbaar te houden wil ik de challenge graag ombuigen tot 30×30 tussen nu en D-Day. Nog een slordige 100 dagen is dat. Na de geboorte zal ik hopelijk met dagelijkse wandelingetjes mijn bos-, blad- en grasuren makkelijk halen. Tot die tijd:
pregnant pause (plural pregnant pauses)
- A pause that gives the impression that it will be followed by something significant.
Sofie Rycken 