Gisteren namen we een minibus van Santa Marta tot in Minca – wij zaten achterin op een bankje, in wat eigenlijk de laadruimte is, met onze ruggen naar het raam. Na een kwartiertje rijden pikte de chauffeur nog een Canadees en een Ier op die op het bankje tegenover ons werden geperst – onze knieën pasten als een rits in elkaar. “Bet you’re thrilled to see the likes of us” grijnsde de Canadees.
Twee klein uitgevallen reizigers zonder rugzak ware inderdaad praktischer geweest. En ook de bus naar Palomino vandaag had meer mensenvlees aan boord dan claustrofobisch toegestaan. Maar eigenlijk ben je hoe dan ook thrilled om mensen te zien. De bus vertrekt wanneer de bus vol zit. Tot het gangpad en de laadklep toe. In dat opzicht is elke passagier – met of zonder hond, rugzak, dozen eieren, baby, twee lange gordijnrails, in verpleegstersuniform of in gescheurde hotpants – die binnendruppelt goed nieuws. Iedereen brengt de bestemming weer wat dichterbij. Ik weet nog niet goed welke, maar er zit een mooie metafoor in.
Sofie Rycken 