Er is een time portal opengegaan in mijn brein. Alsof ik opnieuw rondloop in mijn lagere school en het plots weer allemaal voel: de haakjes voor onze jassen, de geur van metaal in je handpalm als je de trapleuning had aangeraakt, het gefilterde daglicht in de refter. Proust met klauwen, schubben en tandjes. Ik ben zo blij als een kind met deze film. Ik wil nog eens anderhalf uur helemaal geabsorbeerd in één wereld zitten. Kijken in 1993D.
Gepubliceerd op Charliemag.be.
